Mijn verhaal
Wat ik me nog goed kan herinneren van mijn kindertijd, is dat ik aan de lopende band duimde. Iedere dag liep ik na school naar het kleine laatje bij mijn moeder links in de keuken, nam mijn zakdoekje eruit (in het Limburgs noemen we dat een tuttel), stopte mijn duim in mijn mond en verdween in mijn eigen wereld. Mijn moeder vertelde me naderhand dat ik na school altijd even moest afschakelen. Het liefst voor de televisie en het liefst alleen.
Ook had ik regelmatig een ‘baaldagje’ en dan lag ik thuis onder een dekentje op de bank. Mijn moeder deed daar niet moeilijk over, ze wist dat ik niet ziek was, maar dat ik het nodig had en daarna weer volop er tegenaan kon. Een soort van batterijtje dat telkens heel langzaam leegliep en weer opgeladen moest worden.
Het snel overprikkeld zijn, het nodig hebben om af te schakelen na drukte, veel me-time nodig hebben, vaak en zomaar (zonder reden) moe zijn, het moeten opladen, lopen als een rode draad door mijn leven. Op mijn 19e ben ik begonnen met werken als medisch en directiesecretaresse. De afgelopen 25 jaar van mijn werkzame leven, heb ik voor veel verschillende en uiteenlopende werkgevers gewerkt en dat was meestal uitdagend, afwisselend en leuk.
Energie kreeg ik niet zozeer van het werk zelf, maar van collega’s en later ook van de master studenten van Universiteit Maastricht toen ik het secretaressewerk achter me liet en in de functie van medewerker studentzaken ging werken. Het zorgen dat studenten hun examen goed konden maken, dát gaf mij energie! De druk om dit te bereiken niet, daar lekte mijn energie juist. Teveel taken in te weinig tijd met te weinig mensen…
Ook op persoonlijk vlak verdwenen de oplaadmomenten, baaldagen en me-time in die tijd naar de achtergrond en mijn aangeleerde mentaliteit ‘niet lullen, maar poetsen’ had de overhand. Ik was inmiddels getrouwd, had een druk sociaal leven, deed fanatiek aan hardlopen en freestyle steppen, rondde succesvol een HBO studie af die ik deeltijd naast mijn baan gevolgd had en kreeg mijn zoon. Het was veel… teveel voor velen denk ik, maar zeker teveel voor iemand die zo gevoelig bedraad is als ik. Het punt was dat ik in die periode niet stilstond bij mijn (hoog-)gevoeligheid. Ik denderde maar door en zorgde niet goed voor mezelf.
En toen, zo’n vijf jaar geleden, was ie daar ineens, BAM! Mijn eerste burnout! Ik was behalve doodop ook stomverbaasd. Hoe kon dit? Hoe kon het dat mijn harde werken me in de steek liet? Zo had ik het immers bij mijn ouders gezien, zo had ik me altijd staande gehouden. En nu? Ik kon niet meer… mijn lijf zei STOP! Mijn geest zei STOP! Alles zei STOP!
Toen ik tijdens mijn burn-out noodgedwongen in aanraking kwam met diverse ontspanningsvormen zoals Yoga, Mindfulness, meditatie en Yoga Nidra, kan ik zeggen dat dit mijn leven serieus veranderd heeft, al moet ik erbij zeggen het niet echt liefde op het eerste gezicht was. Ik was zo competitief ingesteld dat ik het moeilijk vond om me over te geven aan het uitvoeren van yogaposes zonder er een oordeel aan te koppelen. Ook de rust die yoga bracht, maakte me juist onrustig. Het is overigens een gegeven dat yoga bij velen in eerste instantie onrust, twijfel en ongemak veroorzaakt.
Nu, vele jaren verder kan ik zeggen dat yoga zeker geen quick fix is geweest. Echter, door yoga een onderdeel te maken van mijn leven, door te accepteren, niet te (ver-)oordelen, het werken aan mijn gewoonten en patronen én vele (kinder-)yoga-opleidingen verder, durf ik te zeggen dat yoga mij ondersteunt in het vinden van rust, is mijn zelfvertrouwen toegenomen en weet ik veel beter mijn grenzen aan te geven. Gedurende het proces wordt mijn lijf er ook nog eens sterk en flexibel van, zonder dat dit een doel op zich is.
Die rust in jezelf vinden, het zelfvertrouwen in jezelf voelen, het opbouwen van veerkracht én dat moment voor jezelf creëren in een wereld vol met prikkels, onzekerheid en verwachtingen, zijn precies mijn drijfveren voor Mimosa veerkracht. Het is dan ook mijn persoonlijke missie geworden om de kinderen van nu handvatten te geven om zich staande te houden, zonder daarbij hun unieke eigenheid te verliezen. Of ik weer de oude Kim ben geworden? Ja en nee… Ik ben niet meer de Kim die maar doorgaat, over haar grenzen gaat, zichzelf op de laatste plaats stelt en haar lijf uitput. De onzekerheid, het streven naar perfectie, de neiging om mezelf voorbij te lopen. Ze zijn er nog wel, maar ze hebben het niet meer voor het zeggen…
Liefs, Kim
Scholingen
2021
Arterre, specialisatie/opleiding Stress Reductie voor Tieners (MindfulTeens + Yoga Nidra).
Behaald in juli 2021
2020
Arterre, specialisatie/opleiding baby en dreumes yoga. Behaald in februari 2021
2020
Arterre, Helend Kindcoach. Behaald in februari 2021
2019
Arterre, opleiding Holistische Kinderyoga.
Behaald in september 2020
2019
Lively Yoga, Marieke Vliegen, Yin Yoga en Chinese Geneeskunde Teacher Training RYT100.
Behaald in juli 2019
2006 - 2012
NCOI, HBO Bachelor Organisatiepsychologie.
Behaald in 2012